“We’re not Europe, we’re an island!”

Al weer bijna drie weken in Engeland, de tijd vliegt. Het begint al een beetje ‘thuis’ te worden, ik weet de weg naar de supermarkt, ben lid van de plaatselijke bib in Kidlington (in Yarnton schijnt wekelijks een bibliobus te komen, maar die heb ik nog niet gespot), en vul mijn dagen met werken, studeren, en genieten van de nieuwe omgeving.

De afgelopen twee zondagen ben ik naar Oxford gegaan, naar de United Reformed Church. Ik had gehoord dat die kerk vergelijkbaar is met onze PKN, en ja hoor, er was zelfs een standje met fare trade producten bij het koffiedrinken! De preek was erg humoristisch, en was verrassend up to date. De voorganger, een emeritus predikant van 70, was duidelijk thuis in onder andere feministische theologie en moderne literatuur, dus het was een plezier om naar te luisteren. Helaas miste ik af en toe ‘the point’ van een grapje of gedachtengang, mijn Engels blijkt toch nog echt wel voor verbetering vatbaar.
Afgelopen zondag was helemaal bijzonder: het was 90 jaar geleden dat de eerste vrouwelijke predikant bevestigd werd in Engeland, en dat werd gevierd met een speciale dienst. Er waren vrouwelijke voorgangers uit verschillende tradities, heel speciaal! De URC is een kleine gemeente, en dat heeft zo z’n voordelen als je als vreemdeling binnenstapt: je wordt opgemerkt, rondgeleid, voorgesteld. Ik voelde me zeer welkom.

Vorige week was het ook nog momumentendag, dus na de kerkdienst ben ik allemaal leuke kapelletjes en dergelijke gaan bekijken. Ook waren alle winkels open (foei, op zondag, ik weet het), en dat maakte me zeer gelukkig, want ik vond eindelijk theeglazen! Iedereen drinkt hier thee uit enorme mokken, en dat smaakt echt nergens naar. Theeglazen bleken nergens te krijgen, tot ik de tip kreeg van de accountant (het is een klein Centre, en iedereen denkt mee!), dat koffiespeciaalzaken vaak expresso in glazen serveren. En ja hoor, ik heb nu twee prachtige dubbelwandige-warmhoud-expresso-glazen. Een rib uit m’n lijf, maar dan heb je ook wat.
Het geld vliegt hier zowiezo de deur uit. De boodschappen zijn over het algemeen duurder dan in Nederland, al heeft de Sainsbury’s gelukkig ook een soort ‘euroshopper’-merk. Sommige dingen zijn echt belachelijk duur – een liter yoghurt kost ruim anderhalve euro. Maar dezelfde hoeveelheid aan kleine bekertjes vruchtenyoghurt kost slechts de helft, echt heel raar! Brood is weer best goedkoop, en gelukkig is er tegenwoordig meer te krijgen dan alleen casino-wit (alles wat ook maar iets bruiner is en zaadjes bevat heet ‘biologisch’).

Ik verbaas me over wel meer dingen. Ik dacht dat ik Engeland aardig kende (en dat het niet zo veel verschilde van Nederland), maar ik begin te ontdekken dat dat gewoon niet klopt. Zoals een collega fijntjes opmerkte: “we’re not Europe, we’re an island!” En dat blijkt helemaal waar. Ik fietste in de regen langs een bushalte met groot afdak. Onder het afdak stonden slechts 2 mensen. De rest stond netjes achter hen in de rij, in de regen… En er was nog in geen velden of wegen een bus te bekennen.
En het belangrijkste nieuws van de afgelopen dagen is de crisis bij een Engelse bank. De nationale bank heeft al gezegd garant te staan voor het spaargeld van de mensen, maar die boodschap komt gewoon niet aan: de rijen bij de kantoren zijn honderden meters lang, iedereen probeert zijn geld op te nemen. De politie moet er soms aan te pas komen om de rust te bewaren. In twee dagen tijd is meer dan 2 miljard pond opgenomen, waardoor de problemen van de bank alleen maar groter worden. Heel apart…
Opvallend is verder de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen. Iedereen heeft tijd voor een praatje, wil weten wat ik hier kom doen, wil weten wat ik van Engeland vind, enzovoorts.

En ja, tussen alle bedrijven door ben ik ook nog aan het werk. Het catalogiseren begin ik al aardig onder de knie te krijgen, dus morgen mag ik echt aan de Coppenhagen collectie beginnen! Ik begin met de Nederlandstalige literatuur, en dat is natuurlijk geweldig, want wat gecatalogiseerd is kan ik ook lenen :) Ik werk in een erg leuk internationaal team met collega’s uit Duitsland, Nederland, Israel en Colombia. Enige nadeel is dat ik dus wel nooit mooi Oxford-Engels zal leren spreken.
Afgelopen donderdag en vrijdag was het Rosj Hasjana, joods nieuwjaar, en dat betekende zomaar twee extra vrije dagen! Woensdagavond ben ik daarom met collega Michael naar Londen geweest, naar een concert van Brian Wilson in de Royal Festival Hall. Het concert was super, met geweldige vocals en briljante muzikanten. Maar het was vooral heel bijzonder om ‘zomaar’ een avondje in Londen te zijn! Tijdens de pauze wandelden we het balkon op, en hadden opeens een adembenemend uitzicht op Londen bij nacht! Surrealistisch bijna…

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar dan wordt het zo’n eindeloos verhaal. Volgende keer meer!
Liefs vanuit Yarnton,
Rinske